Αστείο, τώρα μού λες το `πες γι’ αστείο,
πως ήθελες, εμείς οι δύο μαζί να ζήσουμε,
αστείο ήταν που πήρες την καρδιά μου,
που δέχτηκες τον έρωτά μου
και μού ζητάς για να χωρίσουμε.

Τώρα που με βλέπεις ότι κόβομαι στα δύο
κι ότι το αίμα μου παγώνει απ’ το κρύο
και που πεθαίνω στο στερνό σου το “αντίο”,
αυτό για πες μου, αυτό για πες μου, είναι αστείο;

Αστείο, τώρα μού λες το `πες γι’ αστείο,
τα βράδια που εμείς οι δύο αγκαλιαζόμασταν,
αστείο ήτανε όλοι σου οι όρκοι
και τώρα επιμένεις ότι
έτσι, γι’ αστείο αγκαλιαζόμασταν.

Τώρα που με βλέπεις ότι κόβομαι στα δύο
κι ότι το αίμα μου παγώνει απ’ το κρύο
και που πεθαίνω στο στερνό σου το “αντίο”,
αυτό για πες μου, αυτό για πες μου, είναι αστείο;