Πως κι τρομάζ'νε τα ραχιά όντες αναστενάζω
Αναστενάζω φλιβερά και κλαίω απο καρδιάς
Τα δάκραμ’ γίντανε ποτάμ’ και σκώνε χαλαρδίας

Τα λόγιαμ’ γίντανε φαρμάκ’ τον κόσμο φαρμακώνε
Τα μοιρολόγια μ’ άψιμον την πλάση κατακαίγνε

Ήνταν εδώκε μ’ ο Θεόν ε(γ)ένταν ούλια ξένα
Τ’ αυλιάς ιμ’ χορταριάσαν τ’ οσπίταμ’ εχαλάγαν
Τα στράτας ιμ’ εκόπανε, τα δρόμαμ’ όλια βζύγαν

Τη κόσμι’ τα πετούμενα κλαίγνε εγώ `νταν κλαίω
Κλαίγν τα νεράς σο ποταμάκρ’ κλαιν'ς σα πεγαδομμάτα
Τα δέντρα συντρομάγουνταν, τα φύλλα τουν δακρύζ'νε

Κλαίω λιβών ο ουρανόν και τ’ αστρα χαμυλύν'νε
Απάν'ς σα ραχοκέφαλα καρφούνταν κι αφουκρούνταν
Το τίνος εν’ το κλάψιμον, τίνος μοιρολογία

Κλαίω λιβών ο ουρανόν και τ’ άστρα χαμελύν'νε
Κλαίγνε κ’ εκείνα μετ’ εμέν κλαινίζνε και τον Φέγγον
Πως κι τρομάζ'νε τα ραχιά όντες αναστενάζω

Πά(γ)ω να πάγω κ’ επορώ κι αν πά(γ)ω πού να πάγω;
Φωλέαν κ’ εχω ώσπου ζω, ταφίν αν αποθάνω
Αιλλοί εμέ τον άκλερον, τον Μαυροξενιτέαν.