Πρόβαλε την ανατολή που `χει χαρά μεγάλη
που βγαίνει και θαμπώνεται απ’ τα δικά σου κάλλη.

Κι αν δεν προβάλεις την αυγή πρόβαλε μεσημέρι
που δεν εβρέθηκε ποτέ στον κόσμο άλλο σου ταίρι.

Κι αν θα προβάλεις να σε δω τη νύχτα με τ’ αστέρια
δώσ’ μου μαχαίρι να σφαγώ απ’ τα δικά σου χέρια.

Γιατί τη νύχτα όποιο θωρρείς αγάπης έχει πόνο
και τ’ ουρανού τη σκοτεινιά θέλει να βλέπει μόνο.