Γιατί εσύ στέκεσαι μονίμως μες τα φώτα
κι εγώ κουρνιάζω σε γωνίες σκοτεινές
Γιατί στους δίσκους σου δε χώρεσε μια νότα
Απ’ τις μικρές μου λυπημένες μουσικές

Γιατί εσύ ζεις σ’ ένα βελούδινο πλανήτη
κι εγώ στ’ αγκάθια ανακαλύπτω διαδρομές
Το ασημένιο σου κλουβί το κάνες σπίτι
μα εγώ παλάτια χτίζω πάνω στις ρωγμές

Γιατί τα μάτια σου πετάνε πάντα σπίθες
κι εγώ δεν ξέρω να παλεύω με φωτιές
Να ανάβω έμαθα μονάχα τις αλήθειες
που ίσως κάποτε σου βάλουν πυρκαγιές

Γιατί καράβια μακρινά πάντα κοιτάζεις
και εγώ δεμένος σε ένα κάβο διπλανό
Γιατί στο δρόμο μου κοντά δεν πλησιάζεις
και το κουράγιο μου ντεπόζιτο αδειανό

Και όταν κάποτε το βλέμμα σου σκοντάψει
σε ένα απόγνωσης σχοινί που ισορροπώ
θα μείνω ψύχραιμος, θα πω `'όλα εντάξει''
ίσως με μπέρδεψες με ξένο `’ σ’ αγαπώ''