Δεν είσαι `συ μιας άνοιξης
περαστικό λουλούδι
εσύ `σαι της κατάνυξης
αργόσυρτο τραγούδι.

Είσαι η φέτα το ψωμί
στη μέση στο τραπέζι
κι αν με πικραίνουν στεναγμοί
κουτάλι πετιμέζι.

Ντελάλη του παράδεισου
χαράμι πάει το πράμα
εγώ έχω της αγάπης μου
το αληθινό το θαύμα.

Δεν είσαι `συ το γυάλισμα
του κάθε μπεχλιβάνη
η ομορφιά σου αλάφιασμα
που ζωντανό με κάνει.

Κι είμαι στον κόσμο τον σκληρό
θεριό μπορώ για δέκα
κι είμαι στα χέρια σου μωρό
μάνα μου και γυναίκα.