Θα `μαι η γυναίκα που αγαπάς,
φτηνό πιοτό να σε ζαλίζει,
καπνός που μέσα σου γυρίζει,
θα `μαι το χώμα που πατάς.

Στο δέρμα σου ζεστός αγέρας,
όλων των χτές και κάθε μέρας,
για κάθε πρώην που μου μοιάζει,
μαχαίρι στην καρδιά που σφάζει.

Άχ, χωρίς να ξέρεις τι συμβαίνει,
θα μάθεις τι χωρίς σημαίνει.

Θα `μαι το φως και το σκοτάδι,
και το πρωί σου και το βράδυ,
η πίκρα όταν ξημερώνεις,
και τα κρεβάτια που ξαπλώνεις.

Κι άμα σε δω ποτέ, ποιος ξέρει;
Θα `χω στα μάτια το μαχαίρι,
με μια ματιά μου να θυμάσαι,
που μεγαλώνεις να λυπάσαι.