Κάποτε είδα στο καθρέφτη καλά
το πρόσωπό μου να με κοιτάει αυστηρά
τα χείλη να φτιάχνουν μια φράση μικρή
και στο μυαλό μου να λέει μια φωνή
Εναναΐσον
Ρώτησα πίσω τι θέλει να πει
γιατί έτσι όπως κάνει στη τρέλα μ’ οδηγεί
το πρόσωπο χάθηκε ήταν θόλο
μα η φωνή καρφωμένη εκεί στο μυαλό
Εναναΐσον
Πήρε η μορφή ένα αναμμένο κερί
κι άνοιξε πίσω μια πόρτα κρυφή
ήταν δωμάτιο με κόσμο πολύ
που τραγουδούσανε όλοι με μια φωνή
Εναναΐσον
Ξάφνου στην ώρα `γίναν όλα καθαρά
τα λόγια φαντάζαν, τόσο μα τόσο απλά
το είδωλο χάθηκε σαν τον καπνό
και η ψυχή μου έφυγε απ’ τον κόσμο αυτό
Γιατί… Εναναΐσον