Μοιάζει o ήχος της σιωπής
με όνειρο μιας εποχής,
που είχε χρώματα κλωστές,
να κρέμονται οι ενοχές.

Και φεύγω μακριά,
από τα όνειρα.
Γιατί δεν ξέρω την αλήθεια, αν είχα ζήσει όλα αυτά ή μήπως το μυαλό εγκλωβίζω μη θυμάται τίποτα
Και φεύγω μακριά.

Στο τέλος της διαδρομής,
σαν εφιάλτης της στιγμής,
βρίσκω τις σκέψεις μου θολές.
Ζωή, τη θέληση μου καις.