Μπρος στην απέραντη ερημιά
της θάλασσας, μονάχος τώρα
την περασμένη τη ζωή μου
την ξαναφέρνω αυτή την ώρα.

Και τίποτα δεν απομένει
να με πικραίνει αυτή την ώρα
παρά η σκέψη πως πια τώρα

Κι αυτές ακόμα που με είχαν
τρελά, άλλοτε, αγαπημένα
μπορούν και ζουν χωρίς εμένα.

Σταθμοί, λιμάνια, πολιτείες,
όλα γλιστράνε από μπροστά μου
Καθώς ο άμμος που κρατάνε
τ’ αφηρημένα δάχτυλά μου.