Φως της ζωής το βλέμμα σου, ροδόνερο τα χείλη
κάνε μου το χατίρι και κράτησε με εδώ.
Χίλιες φορές σου το `χω πει δε σ’ αγαπάν οι φίλοι
στην πλάτη σου αγωνίζονται να βάλουν το σταυρό.

Μοσχοβολούσε η αυλή λεμονανθούς και χώμα
εκείνο το χειμώνα που μ’ άφησες γυμνό.
Πέρασαν τόσες εποχές η αυλή άλλαξε χρώμα
πως σ’ αγαπάω ακόμα το έχω μυστικό.

Πολλά αστέρια έπεσαν έκανα ευχές
προσμένω νύχτες μήπως πέσει το φεγγάρι.
Μα αν κερδίζαμε τις μάχες με φωνές και με κραυγές
θα με φωνάζανε κι εμένα παλληκάρι.

Φυλακισμένο το κορμί σε σκοτεινά υπόγεια
αχόρταγα τα λόγια που μου `λεγες ζητώ.
Σταματημένα μέσα μου του τώρα τα ρολόγια
του χτες τα μοιρολόγια μονάχος τραγουδώ.

Ειλικρινά προσπάθησα ν’ αλλάξω μονοπάτι
μα πνίγομαι στη στάχτη σαν σβήνω τη φωτιά.
Απ’ την αγάπη ξεκινώ και φτάνω στην αγάπη
να `ταν απλό γινάτι θα `χε πεθάνει πια.

Πολλά αστέρια έπεσαν έκανα ευχές
προσμένω νύχτες μήπως πέσει το φεγγάρι.
Μα αν κερδίζαμε τις μάχες με φωνές και με κραυγές
θα με φωνάζανε κι εμένα παλληκάρι.