Σαν καράβι μεθυσμένο
μες το κύμα τ’ αγριεμένο ταξιδεύω.
Απ’ την ώρα που έχεις φύγει
μοιάζει η ζωή πιο λίγη, αχ στερεύω.

Τριανταφυλλιάς αγκάθι
ήταν η δική σου αγάπη και πονάω.
Μέλι και γκρεμός το χάδι
αχ ποια μοίρα θα μου μάθει να ξεχνάω.

Ξαφνικά να σε δω
κι απ’ τον πόνο να κοπώ,
μια πυξίδα σου ζητώ
τη στεριά για να βρω.
Ξαφνικά να σε δω
μακριά σου δεν ζω.

Άγιο μύρο και φαρμάκι
στης καρδιάς το ποτηράκι και θα σβήσω.
Το μαχαίρι ακονισμένο
και σε δυο λεπτά πεθαίνω πριν να ζήσω.

Ξαφνικά να σε δω
κι απ’ τον πόνο να κοπώ,
μια πυξίδα σου ζητώ
τη στεριά για να βρω.
Ξαφνικά να σε δω
μακριά σου δεν ζω.