Συννεφιασμένη ημέρα μουντζουρώνει τον ήλιο, με χιονόνερο καρυκεύει τη γη.
και ο κόσμος κοιτά προς τα πάνω, λες για να βελτιώσουν τη θέα
με το χρώμα των ματιών τους.
Κοιτάζω δεξιά κι αριστερά πριν
διασχίσω το δρόμο μπας και αποφύγω κανένα γείτονα που αντιπαθώ.
Ο άνεμος δε σταματάει στα φανάρια όπως και να `χει.
Περνώντας έξω από το ψιλικατζίδικο βλέπω το είδωλό μου
στη βιτρίνα και σκέπτομαι: "Ποιος είμαι εγώ που πρέπει
να με θυμούνται και να με χρειάζονται κάθε λίγο και λιγάκι;"