Από τότε που ξεκίνησε η άβυσσος ταξίδι
γέμισε ο κόσμος ποιήματα
και κριτές φωτός υποδειγματικούς
Τα ψάρια που σπαρταράνε,
τις αγέλαστες πεταλούδες,
μα προπάντων, τους κομματιασμένους ανθρώπους

δεν αντέχει κανείς να διαβάζει
όταν λείπει ο ρυθμός ή απουσιάζει το μέτρο
Μοιράζουμε πέτρες δύσπεπτες
ευτυχώς ακατανόητες στους φιλάνθρωπους
τριγυρίζοντας στις λέξεις
με τρόπους ανορθόδοξους ή ύποπτους.

Φθαρμένες παραστάσεις από τα ελέη της ζωής
σε καμβάδες απλώνουμε μάλλον ζωγράφοι
της θλίψης προάγγελοι ή και κυνικοί
στα σίγουρα όμως κρατώντας το χέρι του πεινασμένου
ή κι εκείνου του αυτόχειρα καθόλου ιδανικού
απλά απελπισμένου.

Να θυμάστε καμιά φορά
πως απ’ την άβυσσο στο φως ένα δάκρυ δρόμος.