Διαλυθήκαν τόσοι απάνθρωποι αιώνες,
θαρρώ πως υποκύπτεις στους χειμώνες,
-ο χρόνος είναι απολιθωμένο ψάρι-
μοιάζω αυτόν τον άγνωστο νεκρό που λείπει

-η πόρτα ανοιχτή για να περάσει η λύπη-
σαλεύω σαν κάτι να `ρθει να με πάρει

όταν φανεί θα φεύγω τελευταία φορά
-έξω θάναι σκοτάδι, πριν αρχίσει η φθορά.

Ο καιρός προχωρώντας μ’ ατίμωση
καθαιρεί την αλήθεια στάζει ερήμωση-
-ποτέ δεν ήμουν στο ίδιο σώμα-,
τα ρολόγια είναι βουβά κι η αιχμαλωσία-,
η θάλασσα υπόσχεται αθανασία
κι είναι βράδυ. Το φεγγαρόφωτο στο χώμα-
μ’ ένα κόκκινο πάθος περιμένω σειρά
έξω θάναι σκοτάδι, πριν αρχίσει η φθορά.

Τι κυνηγάς-, στο βουνό αφανίσαν τα ίχνη-,
νωρίς τα φώτα σβήνουν στην πολίχνη-
παλιά ιστορία η υψικάμινος που πλέει-
ένας τρόπος ψεύτικος για να γερνώ-
ίδιες εικόνες, οι ίδιες σκηνές που προσπερνώ-
αθώρητος ο άγγελος π’ αποκοιμιέται- λέει-,
σαν σκαρφαλώνουν τα βρύα στο βορρά
έξω θάναι σκοτάδι, πριν αρχίσει η φθορά

Η νύχτα γνέθει ένα χάδι θαλερά
το παρελθόν μοιάζει ανώφελο και ταξιδεύω
τα βράδια αρνιέμαι τη σιγή τους να ξοδεύω
έξω θάναι σκοτάδι, πριν αρχίσει η φθορά.