Περιμετρικά της ζωής μου
φυτρώνει συρματόπλεγμα:
είναι εκεί που κάθονται καμιά φορά τα περιστέρια
και αποβάλλουν λιοκούκουτσα.

Κάποτε
ξεδιπλώνουν γυναίκες κοινές
μια κόκκινη σημαία
από τη μέσα πλευρά
και τρομάζουν οι άρτιοι
που περιφέρονται απέξω ελεύθεροι.

Τις ηλεκτροφόρες μέρες
δεν πλησιάζουν τα πουλιά,
δεν προμηνύεται ειρήνη,
κάποιος μου φωνάζει να βγω,
μα είναι πάλι εκείνος ο τρελός
που κανείς δεν τον θέλει.

Εκεί με τις κούκλες μου κάθομαι.
Ένα ένα αραδιάζω
τα πλαστικά κορμιά τους στο χώμα
κι εκείνες κλείνουνε τα βλέφαρα βαριά
και πέφτουν σε ύπνο.

Ο Θεός παίζει με τους ανθρώπους,
τους απλώνει στον ήλιο
και σαλιώνει τα μάτια τους΄

ο ποιητής τον ζητά,
όμως εκείνος του πετά απ΄το δέντρο
πότε πότε μονάχα
ένα άγουρο μήλο.