Βαραίνουν ανάμεσα στους δυο μας
τόσες λέξεις που δεν ειπώθηκαν

και η ακόρεστη πείνα
τα ουρλιαχτά των μωρών που δεν ηρεμούν,
το στήθος των φθισικών μαμάδων
κι η μυρωδιά -
μυρωδιά κουρελιών, περιττωμάτων, θανάτων -
που έρπει σε ζοφερούς διαδρόμους

είναι ένας φράκτης που βογκά στον άνεμο
ανάμεσα σε μένα και σε σένα.

Όμως έξω,
δύο μεγάλα ακίνητα φώτα κάτω από ομιχλώδη άστρα
σηματοδοτούν τις πλατιές εκβολές
και το νερό
που κατευθύνεται στην εξοχή

και κάθε λεπίδα φωτός, κάθε ναός
μαύρος στον ουρανό, κάθε βήμα
τριμμένων φτωχών παπουτσιών

με φέρνει μέσα από διαδρομές ανέμου
ευλαβικά
σε σένα.