Ζηνοβία,
Θα σας αγαπήσω τόσο που
η μάνα μου θ’ αυτοκτονήσει κάτω από αιμοδιψή πλακόστρωτα
θα φυτρώσουν νούφαρα σε πτυελοδοχεία
τα κόκαλα θα γεμίσουν αρρώστια και πόνο
θα ματώσει ένα γυμνό παιδί κάτω απ’ το Θεό
το οινόπνευμα θα ρέει στο σώμα του ψαριού
θα αποτεφρωθεί η ανάσα ν’ ανέβει η καμπύλη μου στην επιφάνεια
θα παίζω μαριονέτες στον Φάουστ και το χτικιό μου θ’ αναβιώνει αθάνατο
θα γίνω στήθος κάτω από μαύρο ρούχο
θα γίνω το παντελόνι του πεθαμένου
τα πόδια θα γνέφουν στην αναπτέρωση
τα πεύκα θα σφίξουν τις παλάμες τους στο στόμα
τα δόντια μου είναι κόκκινα
Αχ, και δε θέλω να μείνω ορφανός.