έξω από το σπίτι γαβγίζουν τα σκυλιά
νύχια χαράζουν της πόρτας τ’ άγιο ξύλο
με λέπια ντύνεσαι και με λευκή κοιλιά
το αίμα να ξορκίσεις που πήζει μες στο κοίλο

όμως η πόρτα όσο πάει και σκεβρώνει
στις σκλήθρες της πιέζονται αναμνήσεις
λάμνει η φρίκη και ζυγώνει
υγρασία, τρόμος, παραισθήσεις

επισκέπτης μπαίνει ντυμένος στα λινά
ανάθημα κρατά φτιαγμένο από αχάτη
ακιδωτός θεός με μάτια αλγεινά
δέκα φορές εισπράττει τη δεκάτη

στοργή καμιά, φωνή καμιά
η μνήμη είναι εδώ – σε στραγγαλίζει
το στόμα σου μπουκώνει μέλι και βρωμιά
ό,τι απομείνει της ψυχής μη σε θυμίζει.