Πήλινο αηδόνι, ψεύτικο

πουλί, φυσάει το παιδί, σφυρίζει

αυτό, θέλει νερό

να κελαηδήσει.



Κόκκινο αηδόνι, πλαστικό

πουλί, τυχαίο απόκτημα

των παιδικών μου χρόνων

κελάηδησε και σφύριξε

ώρες αμέτρητες, ποιος ξέρει πού –

ποιος ξέρει πού να περιμένει

τη σκαπάνη του.



Άγνωστε φίλε, παιδικέ μου φίλε μακρινέ,

ποτέ δε θα ξεχάσω πώς

σφυρίζαμε μαζί, πώς κελαηδούσαμε

το πλαστικό, το πήλινο

αηδονάκι του ο καθένας μας

τι αγώνες κάναμε αντοχής ζαλίζοντας

οι δυο μας τους μεγάλους



όλους αυτούς τους τόσο ανόητα μεγάλους

που αδύνατο να καταλάβουν πώς

βρεθήκαμε μαζί δυο ατίθασα

παιδιά με ανάμεσά μας δυομισι

χιλιάδες χρόνια, πώς

τρελά να παίζουμε και να φυσάμε

το πλαστικό, το πήλινο

αηδονάκι μας.