Συλλαβίζω ό,τι γράφει: Μαρία.
Ύστερ’ αλλάζω τους τόνους
Μάρια Μαριά ή τις θέσεις γραμμάτων
Αρίμα, Ιράαμ, Μαριά
αγαπώντας τους φόνους
Ο αφρός είναι τέρμα βυθού;

Βοή από σπηλιά προβάλλει ο ήχος
γυμνός στον νου χτυπάει
κι όμοια πνοή σε δέρμα υδάτων
φλοίσβος γραμμάτων
η μορφή σου περνάει
Ο αφρός η μέση ουρανού;

Σιγή. Τα Α δονεί φτιάχνοντας άκρες
το Ι χρόνος απλώνει
κι όπως κυλούν σε Ρ ένα άλλο Α το
χρώμα φέρνει, ενώ
το Μ συγκρατεί κι ενώνει
Ο αφρός ρίζα λεπτού νερού;

Συλλαβίζω ό,τι ακούω: ΑΙΡΑΜ
και κοιτώ όπως πέφτει σαν
σε άσπρη οθόνη μια ταινία.

Σ’ ένα κόσμο καθρέφτη
η μνήμη το φιλμ
και το φως – εγώ σε προβάλλει Μαρία
Ο αφρός ρίζα μέση και τέρμα.