Ακόμα κι η σελήνη μάς θυμάται
Ήπιαμε νερά πολλά σε χίλιους κόσμους
Ήπιαμε πρόσωπα γυναικών γεμάτα ρόδα
Κρασιά που άναβαν όχι τον πόθο
Αλλά το ήμερο τρικύμισμα μέσα στην πλάση
Σταθήκαμε μπροστά στην πόρτα της αυγής
Για να περάσει ο ήλιος
Φιλήσαμε τη χλόη
Που είχε πατήσει ο Αυγερινός
Μιαν εποχή τραφήκαμε με πορτοκάλια

Τώρα τραβάμε τον καιρό από τη μέση
Γλεντοκοπάμε αλύπητα όταν σκάει η μέρα
Τα βράδια σε κορυφές βουνών
Μας ανεβάζει ο αγέρας
Και φέρνουμε μαζί μας γυναίκες και παιδιά
Για να μιλήσει ο τόπος
Να χαίρονται τα σπλάχνα
Που δεν μας τρώγει το σκοτάδι.