Έξω, διψούσαν τα σκυλιά με τα κίτρινα μάτια
κι εγώ, διαβάζοντας στα πλακάκια της εισόδου
τον Χάμσουν, α, δε σας σύστησα, Υλαγιαλή είναι
κάθε κορίτσι που εξιδανικεύουμε, μετουσιώνει τα
κόκκινα όνειρά μας σ'ένα "...μέρα"και το μολύβι
σαλιώνεται και το δοκίμιο τελειώνει.
Απλήρωτο.
Έξω περνούσαν τα κάρα, ύστερα έμαθα ότι κι ο
Κέρουακ έγραψε σε ρολό υγείας-αγάπησα όλους
τους αλητογράφους και, επιπλέον, τον μοναχό που
έγραφε εκ δεξιών, να προσφέρουμε στον κόσμο,
"Οι περιπέτειες ενός αγνώστου ασκητού", για την
αδιάλλειπτη προσευχή, έγραφε,
το προσευχητέον ή αναπνευστέον.
Την Υλαγιαλή, πάντως, τη γνώρισα στα ασπρόμαυρα
πλακάκια της κουζίνας, στο σπίτι της θείας Άρτεμης,
τότε που από την Αναλήψεως περνούσαν αραιά οχήματα,
ό,τι κουμάσι και να κατέληξε, ο Χάμσουν, μου πρόσφερε
το στερημένο μου, μια ζωή, ταξίδι:
"Κι είδα τη Χριστιάνια
ν'απομακρύνεται",
κόμπος είχε γίνει το μολύβι-απλήρωτα.
τα κείμενα.