Κι εμείς ανάπηροι

την έξη των παθών μας αναδεύοντας
βαφτίσαμε ελευθερία
ό,τι πιο βάρβαρο μας πρόσφεραν.


Λαίμαργα...αχόρταγοι
μωροί σαν τα μωρά
βυζάξαμε το αφιόνι της αναλγησίας
επιπλέοντας ως λάμνοντες φελλοί
στην ανοησία μας.

Ντυθήκαμε την λαμπερή μας φτήνια
ασπαστήκαμε αλλήλους
αφήνοντας ίχνη σαν γυμνοσάλιαγκες
σε αδιέξοδα μονοπάτια
χαυνωμένοι απ’ το τραγούδι των σειρήνων
κι απ του λωτού την γεύση.

Μούτσοι σε σαπιοκάραβα χωρίς πυξίδα
αδειάσαμε το μεδούλι
σκορβούτο γεμίσαμε τα κόκαλα μας
κι έγειρε η υπόσταση μας σε οξεία γωνία
απο τους τεμενάδες και την γονυκλισία.

..κι όσο μας χτυπούσαν..κι όσο μας διάταζαν
τόσο περισσότερο γλύφαμε το χέρι του δυνάστη
σκυλιά υπάκουα που γυροφέρνουν
δαγκώνοντας την ουρά τους.

Αλίμονο
η άλαλη πολυφωνία
μας κράτησε δέσμιους
μέ άναρθρες κραυγές.