Πώς έγινες αγνώριστος, λαέ
έγραφε κάποτε κι αναρωτιόταν
Ίδιος ήλιος, ίδια θάλασσα, ίδιο χώμα
Σκάβουμε τη γη, σκάβουμε το χρόνο
Τα χέρια μας αγγίζουν το παρελθόν μας
Συναντούμε αντί για θνητά σκουληκάκια εικόνες
αναλλοίωτες μέσα στους αιώνες
χρώμα και κίνηση στο δάπεδο του τάφου
θύρες μαρμάρινες
δεν κλείνουν, ανοίγουν στο χρόνο, στον ορίζοντα
φιγούρες με κίνηση που όμως δε φεύγουν
κινούνται
μήπως μας προλάβουν.

Ποιος είναι ο ένοικος του τάφου
διερωτώνται οι σοφοί.

13 Οκτωβρίου 2014
Δεν ξέρουμε ακόμη ποιος είναι
ξέρουμε μόνο πως δεν είναι ο νεκρός

ίσως το μέλλον μας που μας στοιχειώνει.