Ανάμεσα από τις στιλβωμένες μπότες
του αόμματου Νόμου,
περνά το βλέμμα του Χρόνου...
μια κόκκινη λίμνη
ξεχυμένη από κρανίο ανοιγμένο, φωσφορίζει.
Εκεί βουτούνε τα πουλιά το ράμφος τους
για να λαμπαδιάσουν για πάντα
σε κάποια γωνιά τ’ ουρανού.
Στάχτη η βροχή μας καλέ μου...
Μια μάνα με δαύτη ραντίζει το κεφάλι της
βουβή και λυγισμένη.
Κοιτάζει τις σκοτεινές φοράδες μέρες
να καλπάζουν προς τα παιδιά
– μην πλησιάζετε, θα σας καταξεσκίσουν!
Εκείνα δεν ακούν, παιδιά είναι σαν τον άτριχο Gregory
με τα δεκαπέντε διαφορετικά χαμόγελα,
τα δεκαπέντε "χαίρε" στον ξεδοντιάρη ήλιο,
τις δεκαπέντε ντρίπλες με την πορτοκαλί μπάλα της τρέλας
τα δεκαπέντε ορθογραφικά λάθη σε μια έκθεση
τις δεκαπέντε πρόβες για το πρώτο φιλί.