Πλησίαζε το εξόδιον
του μηνός Μαρτίου.

Οι νύχτες πλέον στα άστρα
κλεμμένες,
τη μια από τους θεούς
την άλλη από τους ανθρώπους.

Τι ταξίδι και αυτό,
στα αναρριχητικά του Έρωτος

στο πανδαιμόνιο της σάρκας
η παγερή στιγμή του πάθους
όπου
το έγκλημα της ηδονής
στις φοβερές νοσταλγίες της εφηβείας.

Καθώς
Ο αέρας καμώνεται το γαμπρό
και η γαζία πλήρης υμεναίων
τη νύφη.

Ασχημονούν λοιπόν
οι σκιές των εραστών;

πριν καλά καλά νιώσουν,
ο ένας τον άλλο
στην υγρασία της γλώσσας τους.