Ανέτρεξε στο χρόνο με του νου τα σημάδια
και της ψυχής τ’ αποτυπώματα.
Ανακάλεσε ανυπάκουους πειρασμούς, ασύνταχτα όνειρα
και ανάπλασε αυθόρμητες τελετές.
Εντρύφησε σε αφορισμούς και δόγματα,
προσμέτρησε αιφνιδιασμούς και ερωτήματα
και προσπερνώντας τον πανικό της γνώσης
και την αμφισβήτηση της αλήθειας,
έγειρε τις μνήμες του στα θαύματα, θεία και ανθρώπινα,
αυτά που ξόρκισαν τους φόβους του και τις αναστολές του
και αγίασαν τις εμμονές του.

Όμως και πάλι, μπροστά στα διλήμματα και τα αδιέξοδα.
Αναμετριέται με όσα τόλμησε να αρνηθεί.
Τι τάχα να είναι διαφυγή και τι ολοκλήρωση;
Πίσω από τα καθημερινά, τα μικρά και σχηματισμένα,
μπροστά από τα μεγάλα, τ’ απρόβλεπτα και ουτοπικά,
ποια τάχα να είναι η απουσία και ποια η δημιουργία;

Συνείδησης λόγος η σιωπή και τα κενά μια ρήξη.
Ο χρόνος αδέσποτη πομπή κι οι λογισμοί μια δέσμη
ανέσπερου φωτός αρχή και τέλους δοκιμασία,
δώθε απ’ την αναγκαιότητα, κείθε απ’ την ελευθερία.

Και η ιστορία μια περγαμηνή που στ’ αύριο ομνύει.
Μικρή σκηνή οι ορίζοντες και οι οραματισμοί μια πράξη.
Πρόκληση το σειρήνιο κάλεσμα κι αφουγκρασμός η ανάγκη,
αξίες άδηλες κι αρχές, ασύνετοι εθισμοί και βλέψεις,
να πάνε η σκέψη κι η ζωή μια μέρα πιο μπροστά.