Τοῦ Ἀπριλιοῦ ποῦ μᾶς ἐπέρασε
δέξου, κόρη ἀγαπημένη,
ἐδῶ μέσα σφαλισμένη
τὴν ὡραία μοσχοβολιά.

Γιὰ σὲ τ’ ἄνθια ἐπῆαν χαρούμενα
μὲς ταὶς φλόγαις, ποὖχαν βία
καὶ τὴν ὕστερη εὐωδία
νὰ χωρίσουν ἀπ’ αὐτά.

Σοῦ τὸ λέω φθονῶντας, κ’ ἤθελα
μ’ ἀναμμένο ἀγάπης βλέμμα
νὰ μοῦ ἐστράγγιζες τὸ αἷμα
ἀπ’ τὰ φύλλα τῆς καρδιᾶς.

Τότε `γώ, κλεισμένον ἄρωμα
στ’ Ἅγιο Βῆμα τῆς ψυχῆς σου,
ἂν ἐφθόναα συλλογίσου
ὅλα τοῦτα ποὺ σκορπᾷς!