Ανθρωπίαση. Ίαση από άνθρωπο.
Προσπάθεια να τον κρατήσει. Να τον αισθανθεί.
Και απ’ αυτόν να αισθανθεί.
Ξανά. Προσπάθεια να τον φιλήσει
να τον ψηλαφίσει. Προσπάθεια που καταβάλλει
η προσπάθεια να τον φτάσει και να τον ξυπνήσει να τον κάνει
να θελήσει. Προσπάθεια
να μην τον χάσει. Ξανά. Απ’ την αρχή. Ξανα απ’ την αρχή.
Κάθε προσπάθεια, τον χάνει. Κάθε προσπάθεια,
προσπάθεια για την προσπάθεια που διαψεύδει
την προσπάθεια την αποτρέπει κι όλο προτρέπει
στην προσπάθεια,
ξανά ξανά.
Η αποθάρρυνση που φέρνει την ενθάρρυνση
που ξαναφέρνει άρρηκτη την αποθάρρυνση,
νίκες που κραταιώνονται με ήττες, απελπισία
πιο εύρωστη από την ελπίδα που την ανανεώνει η απελπισία
με πυγμή συνωμοτώντας. Μια συμμαχία απρόσιτων
απρόσθετων απρόσμικτων εχθρών. Μια έλλειψη ανελλιπής.
Η πάθηση.
Όταν λείπει εκείνος, η έλλειψη είναι ντροπή.
Στυγνή απώλεια ελέγχου. Και αίσθημα αίσχιστου
γήρατος εσχάτου και αποτρόπαιη συναίσθηση μιας δυσμορφίας
κι αναπηρίας δυσοσμίας
μιας δύσβιας και δύσβατης
δυσαρμονίας.

Ισχυρότερη
έλξη προς άνθρωπο
από άνθρωπο δεν υπήρξε στον άνθρωπο.
Δε θα είναι ποτέ ισχυρότερη, δεν μπορεί.
Έλξη και
Έλξη
προς αυτόν που σε έλκει σαν να σου αφαιρεί
τον επενδύτη της ζωής και δε σ’ αφήνει παρά
με την ποινή της σάρκας και με τους χτύπους της που ξεφωνίζουν
στην πιο στενή στιγμή των δρόμων με τ’ αυτοκίνητα
να βάφονται κορνάροντας μες στα χυμένα αίματα
και τα παπούτσια να κλωτσάνε τραγουδώντας τα χυμένα αίματα
και τα γρυλίσματα σαν γέλια να βοθρώνουν
τα χυμένα αίματα κι η σάρκα να μην είναι
σάρκα
αλλά
αποσάρκωση.
Έλξη
Έλξη.
Και
όχι μόνον ο άνθρωπος να λείπει. Να λείπει όταν δεν λείπει.
Κι όταν τον έχεις, να μην κατέχεις. Όχι για κατοχή
μα για να είναι
περισσότερο αυτός . Και
όχι μόνον να φεύγει. Να φεύγει
σα να μην ήρθε να μην άφησε.
Να ήρθε σα να έφυγε πριν φύγει. Έλξη
σαν έλκος.