Το ψέμα ζεις στο όνειρο,
Ξυπνάς, μπροστά σου η αλήθεια.
Τυφλός όντας δεν βλέπεις,
Τα χρώματα αδιάφορα.
Δεν ακούς τα λόγια µου…
Θα άκουγες τη μαρτυρία μου,
Αν διάβαζες τα χείλη μου.
Φτερά δεν έχεις να πετάξεις,
Καλύτερα ν’ ακούσεις τον αέρα.
Και τα πουλιά να φτερουγίζουν.
Πρόσωπα καμωμένα από πέτρα,
Τα βλέπω τα φαντάζομαι,
Λέω πως είναι άγγελοι.
Η πέτρα σπάζει το μυστήριο,
Τα όνειρα μου τσαλακώνονται,
Γίνονται χαρτιά σκισμένα.
Σημάδια ψάχνω για να βρω,
Ψηλά εκεί στ’ αστέρια.
Μια πρωτόγνωρη, άυλη μαγεία
Έρχεται και µε τριγυρίζει.
Το ψέμα, το όνειρο, η αλήθεια,
Πεταλούδες που πετάνε…
Αντίλαλοι οι φωνές τους…
Ανθρώπινες αδυναμίες…