Ανοίγεται το αίσθημα σαν σώμα
Οι κούφιες ώρες μπαίνουνε εκεί
Οι ώρες με τον μανδύα στο πρόσωπο
Οι κόρες που κοιτάζουν τη γη
Και τα θλιμμένα νιάτα
Οι κόρες που θυμούνται τα πάντα
Έναν καιρό αγύριστο
Όπου είχανε φτερά

Ανοίγεται το αίσθημα σαν κατακόμβη
Βυθίζονται μέσα του οι στερνές αχτίδες του ήλιου
Και οι παρθένες με τ’ άσπρα τους μάτια
Έξω δεν ξέρουμε αν κάνει κρύο ή ζέστη
Αν οι μέρες ασπρίζουν σαν αγάλματα στο φως
Αν το νερό αδιάκοπα κυλάει στ’ αυλάκια
Όπως ο κρουνός της χαράς που δεν λησμονιέται

Στην κατακόμβη όλα κοιμούνται κι όλα παίζουν
Το σκοτάδι έχει σκιρτήματα
Σαν εκείνα του κύματος στον όρθρο
Και βελάσματα ακούγονται πότε-πότε
Ξαναγίνηκαν αθώα τα περασμένα
Και τ’ αλλοτινά
Είναι βρέφη που τα γέννησε η νοσταλγία
Και που βρήκανε τον κόρφο μιας μητέρας.