Μ’ ἀρέσεις, ἀθῷο χελιδόνι,
σὰ βλέπω καὶ τρέχεις γοργὰ
στὴ φράχτη, στὸ ξέφωτο ἁλῶνι,
στὰ νέα, φουντωμένα κλαριά!

Τὶ χάρη σοῦ βρίσκω φαντάσου,
σάν, ὅλο γιομάτο ζωή,
γυρίζεις μὲ βία στὴ φωλιά σου,
νὰ φέρῃς κἀνένα σπειρί!

Τ’ ἀμέτρητα ἐκεῖνα ταξείδια,
ποῦ τόσο μαγεύουν ἐμέ,
τὰ κάνεις, πουλάκι, ὡς παιγνίδια,
καὶ κόπο δὲ δείχνεις ποτέ.

Ὦ Μοῦσα, τ’ ὡραῖο ποῦ σὲ ζωνει,
πετῶντας, χαιρόσουν καὶ σύ,
καὶ φέρνε, σὰ θεῖο χελιδόνι,
στὸ νοῦ μας οὐράνια θροφή!