Μάνα μη βιάζεσαι να παραπονεθείς. Σου είπα θα έρχομαι να σε βλέπω όποτε ψήνω
καφέ στο γκαζάκι. Στην πόλη του `86. Όπου γεννήθηκες και έσυρες και μένα στην
κοιλιά- αν θυμάσαι. Κι εγώ θυμάμαι τις αναθυμιάσεις να μας τραβούν χιλιόμετρα
πριν μπούμε μέσα. Η μυρωδιά του πετρελαίου μού γλείφει ακόμη τα ρουθούνια.
Μυρίζει τσέρνομπιλ κάθε φορά που ψήνω καφέ. Τα γεωτρύπανα θυμάμαι βογκάνε
ακόμη όπως σκάβουν το χώμα. Και τρύπα εδώ και τρύπα εκεί και λίμνες. Πόσο
θέλανε πια να χτυπήσουν φλέβα. Πάντως εμένα μου την πετυχαίνουν με την
πρώτη. Κάθε φορά που με ανοίγουν, ρίχνω μέσα μ’ ένα κουτάλι- το μάτι μου το
μαύρο-και όπως ανακατεύοντας, πίδακες πετρελαίου μου γραμμώνουν τα μάγουλα.
Σε θυμάμαι ακόμη σε βλέπω. Στην κοιλιά της μηχανής να φοράς ρόμπα λευκή. Μα
δεν ιατρεύονται έτσι με λίγο πασάλειμμα λευκού οι τρύπες στα μανίκια και στα
χέρια. Ούτε οι τρύπες που έχουμε στις γλώσσες μας – Δια-ρροή και δεν μπορούμε
να πούμε το ρο. Θυμάμαι όταν έκανες εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς. Το αναισθητικό
ήταν νερό ή νε-, όπως έλεγες , και ήσουν ξύπνια καθ’ όλη τη διάρκεια. Το
τσέρνομπιλ που είχες στη καρδιά το βρήκαμε. Είχε βουλώσει την κεντρική αρτηρία.
Το τύλιξα σε μαντίλι, μα το πήρε ο αέρας. [ήταν λευκό δε θα ακουστεί το μπαμ, μην
ανησυχείς] .Ακόμη μου είσαι θυμωμένη. Αλλά θα επανορθώσω. Θα έρχομαι να σε
βλέπω όποτε ψήνω καφέ στο γκαζάκι. Στην πόλη του `86. Που τις νύχτες δεν
κοιμάται και τη μέρα ξερνάει μαύρο χρυσάφι. Και τα μαλλιά σου. Από χρυσάφι και
αυτά μα ατόφιο κι ανόθευτο -όπως έσκυβες πάνω από τα ντεπόζιτα. Για αυτό μην
ανησυχείς, θα έρχομαι να σε βλέπω. Θα επιταχύνω, τώρα που έβγαλα και άλλα
πόδια στην πλάτη. Εγώ εκσκαφέας- τετράποδο θα κοιμάμαι κάτω από το κρεβάτι.
Άνοιγε τρύπες κι έρχομαι. Γι’ αυτό-σου λέω μάνα- μην βιάζεσαι να παραπονεθείς.