Με τις κόκκινες κορδέλες
δέναμε τα μαλλιά μας
τις λευκές τις ρίχναμε στον άνεμο
κι οι χρυσαφένιες ήταν δώρα στους θεούς.

Κάποτε ένα παιδί με ρώτησε
αν φοβάμαι να πεθάνω
κι έσφιξε στον λαιμό μου μια κορδέλα.

Για εκείνο ήταν μόνο ένα παιχνίδι:
πού να ήξερε πως είχα δει την κρεμασμένη
στο δοκάρι του σπιτιού
ήμουν μικρή
μου κλείσαν τα μάτια
μου κλείσαν το στόμα

άκουσα μόνο το σώμα
καθώς έπεφτε
με κρότο
στη γη.