Μ'αρέσει να αραδιάζω τις λέξεις προσεκτικά,
κι άλλοτε με
μια καλλιτεχνικήν ατημελησία,
να τις σκορπώ όπως η Κουκού
της οδού Βύρωνος τα δικοτυλήδονα της,
στο μεσοπόλεμο,
κι ύστερα όλα να τα καταργώ, γιατί τίποτε δε σβήνει μια νοητή γραμμή,
απειροσύνολο οι στιγμές της, και η γιαγιά η Δουκίδαινα
επισκέπτονταν τη μάντισσα, άρχιζαν τα προκαταρκτικά
"κουκιά ή χαρτιά;", 41 χάρτζ
συντηρούσαν, τίποτε, τίποτε, δεν αφήνει ο καιρός,
ήθελε να μη μάθει, στην πραγματικότητα,
πού βρίσκονταν ο άντρας της, 40 συν ένα καναρίνια σαλονιού,
μια γραμμή δεν τελειώνει, τ'άστρα δεν τελειώνουν,
με ενίκησε ο σατανάς, έλεγε η γιαγιά, φτιάξτε καφέ, η πίεση,
ήξερε πού βρίσκονταν ο άντρας της, μια επιβεβαίωση ζητούσε
ότι έκανε λάθος, τα χαρτζ κελαηδούν με κλειστό το στόμα,
χθαμαλή τη φωνή, κορόιδο ήταν η Κουκού;"Στο εργαστήρι
βρίσκεται, δουλεύει ένα νυφιάτικο καλαπόδι"-όλα πριν τον πόλεμο.