Τὰ ζῶα, ποῦ ξέρουνε
νὰ μᾶς διδάξουν,
εἶδες τὴ γλῶσσα τους
ποτὲ ν’ ἀλλάξουν;

Καθόλου· ὁ κάρλακας,
ἀφοῦ νοήσῃ
ὁπῶς τ’ αὐλάκι του
θὲ νὰ γιομίσῃ,

τὴν ἴδια σήμερα
φωνάρα βγάνει,
ποὖχε καὶ ὁ κάρλακας
τ’ Ἀριστοφάνη.

Ἄκου τὸ γάϊδαρο!
Μ’ ἀγγέλου στόμα,
σὰν τοὺς προγόνους του
γκαρίζει ἀκόμα.

Κ’ ἕνας ποῦ λίγδωσε
πλῆθος βιβλία,
ποῦ ξέρει σύνταξη
καὶ ὀρθογραφία,

ζητῶντας ὄνομα
σοφοῦ νὰ πάρῃ,
θἆναι χειρότερος
ἀπὸ γομάρι;

Ποτέ, Λογιώτατοι,
ποτὲ μία φράση
εὐκολονόητη
μὴ σᾶς λεικάσῃ.

Βαλθῆτε, κάμετε
- ὣς νὰ σᾶς γένῃ
τὸ ραχοκόκκαλο
περισπωμένη -

ἀπὸ τὴ γλῶσσα μας
νὰ λείψῃ ὁ βοῦρκος,
ὁποῦ τῆς ἄφηκε
Φράγγος καὶ Τοῦρκος,

καὶ στὴν ἀθόλωτη
γλυκιά της βρύση
μὲ ἀργὸ ξανάρεμα
ν’ ἀνηφορήσῃ.