Απόμακροι μαθητευόμενοι
του εγγύτατου,
ειδήμονες του ρόδου
που δεν μπορούν να μυρίσουν,
ζώντες μιας ζωής
που αναλίσκεται βιούμενη,
εκτοξευτές διχτυού
που επιστρέφει και τους συλλαμβάνει,
ταξιδευτές μια αποστάσεως που δεν υπάρχει.

Προς τι το ξεκίνημα
εάν τα πάντα αρχίζουν
εκεί που τελειώνουν;
Προς τι το άνοιγμα της πόρτας
ή προς τι το κλείσιμο
αφού υπάρχει πάντα κάτι ακίνητο στη θέση της,
μια ζωνη αδιαπέραστη
που δεν αλλάζει με το άνοιγμα ή το κλείσιμο;

Υπάρχουν τάχα και τροχοί με πεπρωμένο την ακινησία,
νερό που'ναι γραφτό να μη μουσκεύει,
άνεμοι που δεν έχουν για σκοπό το φύσημα,
φωτιά που δεν μπορεί να κάψει;

Εάν το ύψιστο συνίσταται
στο μα μην είμαστε αυτό που είμαστε,
σε πιο μοναδικό διάστημα
πρέπει να χωριστούμε απ’ τον εαυτό μας;