Μου φόρεσες τα ράκη σου
και συλλαβίζω από τότε
λέξεις που σχίζονται
κλωστές που ξήλωσε αέρας.

Πώς να σε ταξιδέψω τώρα
μ'ένα καράβι φάντασμα
να πνίγει όλα μου τα λόγια
βράγχια ψαριών να κοκκινίζει
το απόγευμα.

Και το φεγγάρι, αγκίστρι
να τραβά τη νύχτα
άγονη γραμμή
τυφλή γοργόνα να σπαρταρά αιώνες
μ'αυτό το μάταιο ερώτημα:

Ζει ή δεν ζει
κάποιος Αλέξανδρος;