Η φετινή στενόκαρδη άνοιξη
ξεκινούσε από το λόφο της σκληρής αδιαφορίας
και χυνόταν μ’ ορμή
στη σκοτεινή κάμαρη της υπομονής του

μετρά τις τσαλακωμένες χάρτινες μέρες
που `χουν πέσει μέσα και γύρω
από το καλάθι μιας υπόσχεσης
και τις βρίσκει λειψές
σαν το παντζούρι
που ο χρόνος το σφράγισε
και πια δεν το αφήνει ν’ ανοίξει

στήθηκε στη τζαμόπορτα της αποδημίας
δεν είδε ούτε ένα πουλί να επιστρέφει
μόνο πούπουλα εδώ κι εκεί
και κρωξίματα μέσα στη βαθιά χοάνη
της διάθεσής του

τα πουλιά φαίνεται
είχαν αναχωρήσει
με τη χειμωνιάτικη καπνιά
την ώρα που αυτός έκαιγε
τις ώρες και τα χέρια του
στις φωτιές του αχόρταγου τζακιού
κι έσταζε την ανία του
στις υδρορροές των δισταγμών του

τα πουλιά έφυγαν
γιατί δε βρήκαν ένα κλαδί να τα υποδεχτεί
η άνοιξη δεν ήρθε
γιατί δεν βρήκε μια κάμαρη ανοιχτή να ευωδιάσει
κι αυτός στυλωμένος μπροστά
στο τζάκι της αναποφασιστικότητας
έκαιγε τα δάχτυλα της αποξεραμένης αισιοδοξίας του
όπως πάντα αμέριμνος μέσα στο κατακαλόκαιρο.