Βρέχει πάλι απόψε
μέρες Σεπτεμβρίου φετινές
μα οι σταγόνες πέφτουνε
σε χρόνια ασύμμετρα και μακρινά
στα μάτια σου Μυρτάλη
βρέχει
κι όμως δεν είναι το βρεγμένο χώμα
που ανασαίνω
μα είν’ η μυρωδιά απ’ τα μαλλιά σου
η μυρωδιά από καπνό βιβλίων διαβασμένων
κι από τ’ απόμακρο τριαντάφυλλο
των παιδικών μου χρόνων
είν’ απ’ το γάλα το ζεστό
κι από τα δάκρυα
είναι από ξύλο κόκκινο
μελάνι
όνειρο
και μοναξιά
βρέχει σε όλες τις γυναίκες
που αγάπησα.