Η σάρκα της μέρας
στέγνωνε από την κάψα των περιστατικών
τα οστά του καιρού
σκέβρωναν από την επιμονή των γεγονότων
κι οι αρτηρίες της εποχής
έσπαγαν από τις αιχμές των υπαινιγμών

η πόλη άνοιξε τα δάχτυλα
σε δεκάδες ανεμόμυλους μελαγχολίας
που στριφογύριζαν με τον ψίθυρο του μικροπωλητή
την ορμή του όχλου
και τη δύναμη των γεγονότων

οι γωνιές των δρόμων
με τις κόχες πεταγμένες
μετρούσαν
τα μισοσβησμένα αστέρια
και τους ταπεινωμένους γέρους

νύχτες αγγελικές
έκοψαν το λαιμό
της κεντρικής αρτηρίας
κι ακρωτηρίασαν την λεωφόρο
δημιουργώντας αμέτρητα αδιέξοδα

οι ανεμόμυλοι της πόλης
δε θα σταματήσουν να γυρίζουν
όσο οι μυλόπετρες της επανάληψης
λιώνουν τις ελπίδες
και τ’ ανείπωτα παραμύθια

-κάποτε θα βοσκήσει η αναμονή
στις εύφορες αρτηρίες της πόλης
και η ανάγκη θα ξεδιψάσει στους πέτρινους κρουνούς
που αφήσαμε κλειστούς
από αναποφασιστικότητα και δειλία

-τι ψάχνεις τέτοια ώρα στις χαραμάδες της πόλης
- πού αρχίζει τ’ άπειρο της
ανθρώπινης απόγνωσης
ν’ αφήσω ένα παιδικό χαμόγελο.