Ένα μέτριο ποίημα
που χωνεύει το θεώρημα του Καραγκιόζη,
υπολόγισέ το περισσότερο
απ'τα τραγούδια για τους χάρτινους έρωτές μας
Οι άνθρωποι πονούν
πεινούν
ματώνουν,
κι εμείς πετούμε ρόδα, σα να είναι κομφετί.
Ποιος θα θυμηθεί ότι, στον κόσμο αυτό,
υπάρχουν και οι απελπισμένοι,
ποιος, γι αυτούς, θα γράψει τους τελευταίους του στίχους;
Κι ας είναι ασήμαντοι και ταπεινοί.