Οι αστερισμοί, εκεί ψηλά, μένουν καθηλωμένοι
στις τροχιές τους,
εδώ κάτω, αναβοσβήνουν τα πολύχρωμα
χριστουγεννιάτικα φωτάκια,
νυχτερινά αναρριχώμενα, σε τοίχους και μανόλιες.

Μένουμε εσύ κι εγώ.

Κάποιος, από τους δυο, απομακρύνεται,
δεν είμαι σίγουρος ποιος,

κι οι νύχτες αδειάζουν απ'τις συλλαβές τους
μένουν πανάρχαιο, συμπαγές, σκοτάδι.

Κάποτε έγραφα για τα παιδιά που κρεμούσαν τις τελευταίες
φωνές τους στους φράχτες,
τώρα μου λείπεις εσύ, ας ήσουν κοντά μου,
κι ας μου μιλούσες,

ακατανόητα έστω,
αλλά ας μου μιλούσες.