Αστραπές σκέψεις
διασχίζουν τις εσωτερικές ομίχλες
κι ίσως και τις εξωτερικές
όπως μια συνεχής έκρηξη
προσπαθεί από αλλού να παρηγορήσει
τούτη τη παροδικότητα που γίνεται όλο και πιο πηκτή.

Γιατί η σκέψη δεν αποφασίζει επί τέλους να μας
εγκαταλείψει
ακόμη κι όταν έχουμε διαλέξει να μη σκεπτόμαστε
ακόμη κι όταν οι εμμονές μας την προσβάλουν;
Η μήπως είναι της μοίρα μας
να μη νιώθουμε αλλιώς το φως και τη σκέψη
παρά σαν μικρότατα θραύσματα
μιας άγνωστης έκρηξης;