Σβήσαν οι φωτιές της νύχτας

κι οι φωνές που με πολιορκήσανε,

γίνονται τιτιβίσματα πουλιών

στις τζιτζιφιές και τη μεγάλη λεύκα.


Πλησιάζω στο παράθυρο˙

κανείς δεν περιμένει έξω˙

κοιτάζω πιο καλά,

κανείς δε φαίνεται στο δρόμο.

Στέκομαι κι αφουγκράζομαι˙

κάτι ακούω τώρα καθαρά:

είναι του μεροκαματιάρη τα βήματα.


Πόσο ξοδεύτηκα σε περιττές αγωνίες, Κύριε...