Όταν ερχόταν η εποχή
αφαιρούσαμε στεριές και θάλασσες
απ’ τα ταχυδρομεία της μοίρας
Σαν τελείωναν οι καμπάνες
χτυπάγαμε το χρόνο
έτσι όπως έμπαινε όλο και πιο
βαθιά στα παράθυρά μας.

Φορούσα τα σανδάλια μου
φορούσες τα δικά σου
Νικούσα τον τρόμο μου
νικούσες τον δικό σου.

Κάπου εκεί κοντά
τα τρένα μετέφεραν τις αποστάσεις
παίζαμε με τα σπιρτόκουτα
των αναμμένων μας φωνών.

Ήχοι πηχτοί που τους είχαν γεννήσει χώματα
χίλιες δυο μάνες έρχονταν
κρατώντας το τιμόνι
της παιδικής μας ύπαρξης.

Τα καλοκαίρια
γυρνάω ακόμα ευλαβικά
στην ίδια πλάνη.