Της φονικής του πράξης ο σεισμός
μαίνονταν όλη μέρα μες στο στήθος
και χύνονταν το αίμα ποταμός
και στηθοδέρνονταν Τρωάδες πλήθος
κι ο σκοτεινόχρους κλάγγαζε χαλκός
το σαρκοφάγο του απηχώντας ήθος.

Αλλά τις νύχτες στη σκηνή του αβρός
έπαιρνε μες στα χέρια του τη Λύρα
και τραγουδούσε τότε εκστατικός
ανάμεσα στ’ αμόνι και στη σφύρα
άλλου Θεού, του Έρωτα, δετός
αυτό που θα του σφράγιζε τη μοίρα.

Και γίνονταν ο κόσμος πάλι απλός,
τα πάντα με τα πάντα συνταιριάζαν
και πουθενά δεν βρίσκονταν εχθρός
κι όλα τα μίση σώπαιναν, και μοιάζαν
ουσία μια ψαλμός και ψαλμωδός,
ουσία που τα πάντα δοκιμάζαν.


Και δεν υπήρχε Έκτορας και δεν υπήρχε Τροία
και δεν υπήρχαν Αχαιοί κι ο σκύλας γιος Ατρείδης
τις ώρες που ξεχύνονταν αλλόκοσμη η αρμονία,
τις ώρες που τραγούδαγε στον Πάτροκλο ο Πηλείδης.