Τα πρωινά με τη βροχή του φθινοπώρου
και τα πιο κρύα εκείνα του χειμώνα
όταν είμαι μόνος στο σπίτι
και τα ηλεκτρονικά τριγύρω ησυχάζουν
βλέπω συχνά μπροστά μου στο χαλάκι
να είναι μισοξαπλωμένο ένα αγόρι

παιδί της γειτονιάς και της πλατείας
μ’ ένα σωρό σημάδια στα καλάμια
διαβάζει ένα βιβλίο σιωπηλά
άλλοτε παίζει μόνο με το τίποτα
κι άλλοτε αφαιρείται
σαν κάτι να ονειρεύεται
κάτι να βλέπει ή να θυμάται

ποτέ του δεν ρωτάει για τους γονείς του
πού είναι τ’ αδέρφια του και οι φίλοι
ποτέ του δεν ρωτάει
πού είναι αυτό το ίδιο

δεν μου μιλάει
ούτε μου δίνει σημασία
μα όταν σπάνια στρέφεται σε μένα
το λυπημένο βλέμμα του σημαίνει
εγώ ποτέ δε θα σ’ αφήσω

έτσι λοιπόν περνάμε εμείς οι δύο
τα πρωινά με τη βροχή του φθινοπώρου
και τα πιο έρημα εκείνα του χειμώνα
μόνοι, μαζί κι αχώριστοι για πάντα.