Βαδίζοντας στ’ αρχαία της Περσεφόνης βήματα
ανασύρεις τον Έρωτα
από τα σκοτεινά δώματα του Αηδονέα
ταλανίζοντας Θεούς
Δαίμονες κι ανήμπορους θνητούς
με τα βασανιστήρια
γλυκιάς κι οργίλης
ηδονής.
Στα ακρόρια Έρωτα
και θανάτου
ζωγραφίζεις λέξεις
με αίμα
ανήσυχη φωτιά
κι αγρίμι της κατάρας.
Πότε ερωμένη πότε
τεμαχισμένη
ιέρεια φωτός
ξεσκίζεις με τα δόντια το σκοτάδι
και με τα δάχτυλα την Ποίηση μέχρι να
πιάσεις την Αλήθεια
από καιόμενα φτερά...
Χιλιογδαρμένη ούτε καν κραυγάζεις
μονάχα γράφεις στη
σιωπή
με ιερατική μεγαλοπρέπεια
κι ασκητική αυστηρότητα...
Στις δυνάμεις του Έρωτα
με μεγαλοπρεπή υποταγή
αναγγέλεις προσαρτήσεις γαιών
και υδάτων...
Σε κάθε βήμα ζωή με μέτρο Ποίηση
ελεύθερη προσμίξεων
εν τοις Ελευσινίοις
Μυστηρίοις
προσδοκώντας Φως...