Κατὰ τ’ ἂστρα, τὸ θρόνο τοῦ Ὑψίστου
τῆς Ἑλλάδας τὸ τέκνο ἂς γυρίσῃ
τ’ ἀναμμένα φτερὰ τῆς ψυχῆς του,
καί, στὴ φλόγα τοῦ πόθου του, ἂς πῇ:
Ὁ καλὸς Βασιλιᾶς μου νὰ ζήσῃ,
τἠν Ἑλλάδα μεγάλη νὰ ἰδῇ!

Σὰν ἀχνὴ πρωτοφαίνεται ἡ μέρα,
σὰν ὁ ἥλιος χρυσόνει τὴ Δύση,
ἄς πετάῃ στὸν ἀμέτρητο αἰθέρα
ἕνας ἦχος, μία μόνη φωνή:
Ὁ καλὸς Βασιλιᾶς μου νὰ ζήσῃ,
τἠν Ἑλλάδα μεγάλη νὰ ἰδῇ!

Ἂν ἡ Ἐλπίδα κἀνένα ποτῆρι
μυστικὰ καὶ τοῦ σκλάβου γιομίσῃ,
στὸ φτωχό του ἐθνικὸ πανηγύρι
μὲ χαρὰ χαμηλόφωνη ἂς πῇ:
Ὁ καλὸς Βασιλιᾶς μου νὰ ζήσῃ,
τἠν Ἑλλάδα μεγάλη νὰ ἰδῇ!

Πλὴν εἰς ὅλα τὰ ἐλεύθερα μέρη
δίχως φόβο τὸ ζήτω ἂς βροντήσῃ·
χλωμιασμένο τοῦ Τούρκου τ’ ἀστέρι
ἂς ἀκούσῃ τὸν ἦχο νὰ πῇ:
Ὁ καλὸς Βασιλιᾶς μου νὰ ζήσῃ,
τἠν Ἑλλάδα μεγάλη νὰ ἰδῇ!